Snoep is een no-go. Of toch niet???? Leert jouw kind al dat snoepen vooral niet mag? 

Snoepen. Oef…Het is een onderwerp wat ik vaak aanraak in mijn workshops en waarbij ik van te voren al weet dat er gefronst gaat worden, meegeknikt gaat worden of keihard nee geschud gaat worden. En dat er altijd iemand in de zaal zit die bij een tandarts, een consultatiebureau, een diëtist of mondhygiënist werkt en er ook iets van vindt. Want we vinden er vaak allemaal iets van…  

En ik durf te stellen dat ‘we’ er 9 van de 10 keer iets van vinden, doordat we er zo enorm veel informatie over krijgen van buitenaf. Het lijkt wel of juist deze categorie voeding, want dat is het, meer onderdeel uit maakt van onze opvoeding dan iedere andere voedingssoort die ik ken. Snoep lijkt verweven te zijn of te worden met pedagogisch handelen. En dat is op zich best knap van zo’n lolly, spekkie, of superzure lange mat. 

Kortom: Snoep is een no-go. Of toch niet????? 

Lees je even mee?

 

Misschien ken je ze wel. Die filmpjes van experimenten die gedaan zijn met groepjes peuters en kleuters. Op tafel, pal voor hun neus, worden twee glazen potten neergezet. De ene pot is gevuld met snoep. De andere met stukjes fruit en groenten. Door de groepsleidster wordt aan het clubje vrolijke toverballen uitgelegd dat ze absoluut niet, zomaar, bij de pot met fruit en groenten mogen komen. Die is alleen voor speciale gelegenheden, bijvoorbeeld als er iemand jarig is. Of als er iets anders te vieren valt. Soms wordt er ook nog even bijgezegd dat het die pot vooral voor ‘grote mensen’ bedoeld is. (Om de ‘groei’ en drang naar ‘groot willen zijn’ even te benadrukken.) De andere pot wordt eigenlijk bijna geen aandacht aan besteed. Die staat er gewoon. Open en bloot op tafel. Bommetje vol met allerlei verschillende soorten snoepgoed. En dan komt het… 

 

De groepsleidster verteld, een beetje geheimzinnig en met stralende ogen, dat de hele groep, ‘voor één keertje dan’ en ‘vooruit dan maar’ één stukje uit de pot met groenten en fruit mag pakken. Eén stukje maar, hoor. Want eigenlijk mag het natuurlijk niet… ‘Dát doen we niet zomaar!’ 

Je ziet de peuters en kleuters gniffelen. Geheimzinnig schuifelen ze dichter bij. De leidster kijkt eens even een beetje stiekempjes de ruimte rond. 

Geen andere leidster te bekennen? Zullen we dan maar? Heel snel, heel stiekem eentje nemen?… Vlug graait ze een stukje fruit uit de pot en stopt het heel snel in haar mond. Mmmmmm…Héérlijk! Verzucht ze er smakkend bij. De kinderen giechelen. En de dappersten zijn de eersten die haar na doen… Graai. Hap. Rondkijken. Kauwen. En giechelen met volle mond. Want dat mag, voor deze keer. 

 

Wanneer er later op de dag, bij dezelfde tafel, waar de potten nog steeds staan, iets gedronken gaat worden door de kinderen, vraagt de leidster vrij neutraal uit welke pot ze iets willen nemen. Ze mogen één stukje kiezen. En omdat de potten er net staan, mag er vandaag nog uit beide potten gekozen worden. Dus óók uit die speciale. Die éne pot, die eigenlijk alleen bedoeld is voor… Beloning en Traktatie. 

Want dat vieren we met ETEN. Toch? 

 

Toch? 

’t Is maar net wat je ze leert. 

Het is maar net wat je ze leert, mensen. 

Dus vóórdat je begint te fronsen, te schudden of een duit in het zakje wilt doen over mijn favoriete thema; SNOEP. Zou ik je willen vragen of je eens na wilt denken hoe jij zélf met snoep omgaat en hoe jij zelf over ‘snoep eten’ denkt. 

Want je bént niet wat je eet. Maar ik weet wel dat als ik mocht kiezen, ik liever door het leven zou gaan als een mierzoete ronddwalende wolk van een suikerspin, dan als een zure mat.  

Snoep is ook maar eten.  

En… Alles wat je aandacht geeft, groeit. 

 

Liefs, Siska