Zwangerschapsvergiftiging…

In mijn vorige blog schreef ik al, dat mijn verlof niet helemaal over rozen ging. De kleine wist met 37 weken zwangerschap nog naar stuitligging te draaien en er moesten twee uitwendige versies aan te pas komen om hem weer de goede kant op te draaien. Kleine eigenwijs 😉 Is het hierbij gebleven en kon ik gewoon gaan bevallen? Helaas niet…

 

Ik bleef netjes naar mijn afspraken bij de verloskundige gaan. Met 39,5e week zwangerschap was ik er eigenlijk wel klaar mee, maar ja… je hebt zelf niet in de hand wanneer baby besluit te komen. Bij de reguliere controle bleek mijn bloeddruk echter te hoog te zijn. En omdat ze met deze termijn geen risico willen nemen, moet je dan door naar het ziekenhuis.

 

In het ziekenhuis werd ik aan de CTG gelegd, werd mijn bloeddruk gemeten en hebben ze urine en mijn bloed gecheckt. Het werd een lastig verhaal; mijn waardes waren niet goed genoeg om het zo te laten; maar ze waren ook niet slecht genoeg om nu in te moeten grijpen. Er was nog geen zwangerschapsvergiftiging, maar er was ook niet ‘niks aan de hand’. Volgens de klinisch verloskundige was de enige oplossing dat ‘de baby snel moest komen’. Ja, dat wilde ik ook wel.

 

Ik had contact met mijn eigen verloskundige en besloten werd om me de dag erna te strippen. Alles om het proces te versnellen. Die dag was mijn bloeddruk ook weer ‘acceptabel’, dus dat was fijn. Er kon alleen nog niet gestript worden; ik zat nog potdicht… Na het weekend een nieuwe afspraak dan maar!

 

Maandag kon er nog steeds niet gestript worden, maar was mijn baarmoeder wel ‘rustig aan het werk’. Toen moest de bloeddruk worden gecheckt; en deze was wéér te hoog. Dezelfde riedel als de week ervoor volgde: door naar het ziekenhuis, weer aan de CTG en weer alles checken. En het had wederom dezelfde uitkomst: niet goed genoeg, maar ook niet slecht genoeg.

 

Inmiddels was wel besloten dat ik vanaf nu medisch zou worden en het ziekenhuis zou me over nemen van de verloskundige. Doei gewenste thuisbevalling. De verloskundige in het ziekenhuis wilde me laten gaan, om me later die week dan in te gaan leiden. Op onze vraag waarom we dit niet meteen gingen doen – ik was inmiddels over de 40 weken zwangerschap heen; het ging nu (nog) goed, waarom gaan we dagen wachten waarin het mogelijk slechter zou gaan? – werd positief gereageerd. Er was plek in het ziekenhuis, dus we mochten blijven en ze zouden die avond de inleiding gaan starten. Fijn! Na het lange wachten wisten we nu eindelijk dat we snel ons mannetje zouden gaan ontmoeten!

 

De bevalling komt in mijn volgende blog, stay tuned 😉

 

Liefs Petra

@petraruns.nl