Overweldigend…
In mijn vorige blog heb ik mijn bevallingsverhaal gedeeld. Zo langzaam als de aanloop ging, zo snel ging het persen. Heerlijk om in die focus te zitten er ervoor te gaan, om eindelijk iets actiefs te kunnen, in plaats van weeën op te vangen. Het persen ging vlot, ik moest af en toe even inhouden, om mijn lichaam de tijd te geven om het tempo te kunnen volgen. Dit was niet altijd even leuk; bij de beruchte ‘ring of fire’ even moeten stoppen en op de volgende wee moeten wachten, is gewoonweg een marteling. Maar gelukkig sprak de verloskundige toen de verlossende woorden ‘met de volgende wee ligt je kindje op je borst…’
En de verloskundige had gelijk; om 12.55u werd, na die volgende wee, onze tweede zoon Luca geboren. En meteen zijn daar weer die overweldigende emoties, die ik na mijn eerste bevalling ook voelde. Het gevoel dat je wéér mama bent, dat je meteen verliefd bent op dat verfrummelde baby’tje, alle beschermingsdrang die je direct voelt. Alles is meteen weer aanwezig.
Ik had me daar van te voren af en toe wel druk om gemaakt. Als ik Bodi al zó leuk vond; zou er dan wel ruimte zijn om evenveel van een tweede kindje te houden? Alle twijfel kon direct van tafel toen Luca op mijn borst lag. Ik dacht niet eens meer aan die twijfel. Hoe kon ik er ooit aan getwijfeld hebben?
Alles is nog mooier, nog intenser en soms ook nog zwaarder met twee van die kleine mannetjes. Alle emoties verdubbelen, maar alles wat je er voor terug krijgt, verdubbelt ook. Laten we er niet omheen draaien; ik vind het ook pittig, met twee van die kleine mannetjes. Het leven met slaapgebrek, een kleine baby en een dreumes van 1,5 is leuk, pittig en overweldigend. We moeten onze draai vinden, als gezinnetje van 4. Alle mooie momenten met elkaar, maar ook alle mindere momenten met elkaar, moeten we zien door te komen. Het draaiboek moet op 4 mensen worden afgestemd, in plaats van op 3, en hier moeten we allemaal aan wennen.
Moeder zijn, of ouder zijn, is het mooiste wat er is. Het meest overweldigende wat er is. En soms ook het zwaarste wat er is. Maar als ik dan naar die 2 mooie mannetjes kijk; dan is alle liefde nog steeds het meest overweldigend. Dan is het de gebroken nachten, het harde werken en de bijbehorende frustraties meer dan waard!
Liefs Petra
@petraruns.nl