Om negen uur op het consultatiebureau…
Ik gooi het er gelijk maar even in; Ik vond het eerste jaar waarin ik moeder was een ware rollercoaster… Prachtig, mooi maar ook overweldigend. Want oeh zeg, wat kwam er veel op me af waar ik me geen raad mee wist… (lees je even mee?)
Soms ging het ook om hele kleine dingen, waar andere moeders of ouders dan heel gemakkelijk mee om leken te gaan. En waar ik het, in mijn eentje thuis dan bijzonder benauwd van kon krijgen. Ik weet nog dat de eerste afspraak die ik buitenshuis had, net na de kraamtijd van onze dochter, een afspraak was bij het consultatiebureau. Het was in het dorp waar ik destijds woonde en het consultatiebureau was op loopafstand van ons huis. Lekker makkelijk, dus…dacht ik. De afspraak was ergens in de kraamtijd, toen ik strak stond van de hormonen, door mijzelf gemaakt. Om 9:00 uur ’s ochtends… Om négen uur in de ochtend, lieve mensen!
What was I thinking????
De avond tevoren begon de paniek al toe te nemen, want wat moest er allemaal mee? Hoe laat moest ik dan van te voren voeden? Hoe lang zou het eigenlijk lopen zijn, met wandelwagen en nog herstellend moederlichaam naar het consultatiebureau en hoe vroeg moest ik überhaupt zorgen dat ik op zou staan, wilde ik ook nog een fatsoenlijk ontbijt nemen en een beetje toonbaar ten tonele verschijnen, aldaar?
Het bleek een hele onderneming én eentje waar ik ook nog eens knap onzeker van had kunnen worden…
Want op dat consultatiebureau was ik dus niet de enige kersverse moeder.
Er stonden er een paar vrolijk te kletsen naast mij. Terwijl ze hun baby’s uitkleden, zelf wogen, lieten meten, weer aankleden en al kletsend richting hun afspraak liepen en even later, net zo vrolijk, fris en fruitig, weer uit dat spreekkamertje vandaan kwamen, stond ik naast hen. Zwetend en nog lichtelijk nahijgend van de wandeling die ik op hoog tempo af had gelegd (want ik wist immers niet hoe lang ik erover zou doen…), moest ik alle zeilen bij zetten om alleen al ervoor te zorgen dat ik mijn baby net zo snel liet meten, wegen en checken als mijn mede-moeders. Bovendien werd er van alles, zo even tussen neus en lippen door, gevraagd over hoe het ging met voeden, enz. Terwijl ik nog steeds aan het bijkomen was van de wandeling en de ‘heb-ik-alles-bij-me’-actie.
Het kwam goed. En het lukte. Maar ’t heeft lang geduurd voordat ik goed georganiseerd en als een geoliede mama-machine op pad kon. En een afspraak zo vroeg op de ochtend, in dat eerste jaar? Die heb ik daarna nog heel lang voor me uit weten te schuiven.
Baby steps en honderd eerste keren…
Het eerste jaar blijft een prachtige en soms bizarre ervaring.
Liefs, Siska