Slaap Mammie, slaap

Mijn kind zou dus echt nooit bij mij in bed gaan slapen, volgens ‘de boekjes’ hoort dat tenslotte niet zo. In ‘Het kleine meisje in het grote bed’ heb je kunnen lezen dat ik daar toch maar van ben afgeweken. Na nachten lang tot in het diepst van de nacht, koud en chagrijnig naast een opstandige peuter te hebben gezeten, die op iedere mogelijke manier uit dat bed probeert te klimmen, heb ik het opgegeven. Liever slapen met z’n drieën in één bed, dan geen van allen kunnen slapen, laat staan de volgende dag normaal functioneren.

 

Dat hele bed-tafereeltje had ik me écht iets anders voorgesteld voordat ik moeder was. Dat zou mij dus echt niet gaan gebeuren hè, zo’n spartelend kind tussen ons in. Net als dat ik die co-sleeper alleen maar kocht voor de eerste weken (die vanzelf maanden werden) en ik mijn kind later zo in bed zou leggen en ze gewoon zou gaan slapen. Van mijn lang zal ze leven niet dat ik er naast zou gaan liggen. Je raadt het al, die standaard gebruiksaanwijzing die je bij je baby krijgt, die werkt bij ons niet.

 

Ik weet het, ze is verwend, verpest tot op het bot en het komt nooit meer goed. Het is weer zo iets vreselijks wat ik NOOIT zou gaan doen, omdat het niet zo hoort, maar mijn peuterprinses valt iedere dag in slaap met Pappie of Mammie naast zich. En dat is voor ons net zo genieten als samen slapen!

 

Óf:

We blijven consequent en leggen haar iedere keer weer terug in bed. Hoe vaker we dat doen, hoe hysterischer ze wordt en hoe meer spanning zich in mijn eigen lijf opbouwt. Als ze zichzelf dan, enkele uren later, doodongelukkig in slaap heeft gehuild, wordt ze na twee, drie of misschien vier slaapcycli van anderhalf uur weer wakker door die rot tijger. Ze zoekt bang haar Pappie en Mammie die haar vervolgens weer terugbrengen naar diezelfde enge kamer. Diezelfde Pappie en Mammie, die net een paar uurtjes waren toegekomen aan het huishouden en dingen die simpelweg niet lukken met een peuter erbij (zoals slapen). Begin dan weer met lezen bovenaan deze alinea en bedenk je hoe ik, met ongeveer 0 uur slaap, de volgende ochtend op mijn werk zal aankomen. Allemaal omdat het volgens ‘de boekjes’ zo hoort.

 

Óf:

We kruipen samen in haar bed, zij leest op haar manier het boekje door, daarna lezen wij het boekje voor. Ik kriebel haar haar en aai haar gezicht, vertel haar in ons dagelijkse kabouterverhaaltje wat we allemaal hebben beleefd en wat er morgen op ons te wachten staat. Haar ogen worden zwaar en de mijne ook. Wanneer zij in slaap valt, doe ik een tukkie met haar mee. Twintig minuten of soms misschien een uur later, word ik wakker of maakt Lars mij wakker. Naast een vredig slapend meisje kruip ik het bed uit, eindelijk tijd voor wat dingen waar je niet aan toe komt met een peuter erbij. Vannacht kruipt ze tussen ons in, daar twijfel ik niet aan.

En dan? Dan slapen we, net als ieder ander rond dat tijdstip doet.

 

Kies zelf maar… Ga je voor ‘het boekje’ als het voor jou en je kind niet werkt of volg je je hart?