De weg naar ons tweede wonder: verdriet

Trouwe volgers is het misschien al opgevallen: de minireeks ‘De weg naar ons tweede wonder’ heeft nog geen vervolg gekregen. Helaas, dat krijgt het ook niet meer: mijn zwangerschap is tot ons grote verdriet tot een einde gekomen.

Positieve zwangerschapstest

Toen ik deze reeks eindelijk met de volgers van A3 Baby & Kids durfde te delen, dachten mijn vriend en ik al te weten dat de afloop van ons avontuur positief zou zijn. We hadden immers een positieve zwangerschapstest; dit maakte het zoveel makkelijker om onze ervaringen met dit loodzware fertiliteitstraject met de buitenwereld te delen.

Loodzware periode

Helaas werd dit traject een nog veel zwaardere periode in ons leven. Het gaat me niet meer lukken om de reeks rondom ons tweede fertiliteitstraject voort te zetten, maar ik wil het verhaal wel afmaken. Beschrijven hoe ons traject helaas ten einde kwam en hoe de meest zwarte periode van mijn leven is verlopen. Ik dacht dat we de diepste dalen ondertussen wel hadden gezien, maar niets is minder waar …

Ik ga er vanuit ongesteld te worden

Hoe de tweede poging precies is gegaan, staat mij dan ook niet meer helder voor de geest. Wel weet ik nog dat we op een donderdag een minder prettig gesprek met de fertiliteitsarts hadden: doorgaan met IUI lijkt kansloos en de volgende poging willen de artsen starten met ICSI; iets waar ik al die tijd al enorm tegenop kijk. We sluiten het gesprek af met de woorden: ‘Laten we hopen dat het niet meer nodig is!’ en spreken af maandag de testuitslag door te bellen. Testen mocht eigenlijk al op vrijdag, maar omdat we allebei op vrijdag werken en doordat het in het weekend toch niet mogelijk is om het ziekenhuis te informeren, kiezen we ervoor om te wachten tot maandag. Met de tegenslagen in ons achterhoofd gaan we er eigenlijk al vanuit dat ik dat weekend ongesteld zal worden.

Tot onze grote verbazing gebeurt dit niet, waardoor ik maandagochtend aan niets anders meer kan denken dan: testen! Nu mijn menstruatie is uitgebleven lopen mijn zenuwen een beetje op, maar de vele tegenslagen zorgen ervoor dat ik eigenlijk niet durf te hopen dat de test positief is. Nog even snel lees ik hoe deze test ook alweer precies werkt, volg de instructies en leg daarna de test op de wastafel. We praten wat, maar ik kan mijn nieuwsgierigheid niet langer bedwingen. Wanneer ik de test oppak, zie ik het eigenlijk meteen, maar door de zenuwen begin ik te twijfelen. Zie ik daar nou een streepje? Een heel licht streepje? Ik weet niet hoe snel ik de bevestiging bij mijn vriend moet vragen: ziet hij het ook of ben ik gek aan het worden?!

Een streep is een streep

Hij hakt de knoop door, ook al kan ik het bijna niet geloven: Een streep is een streep, hoe licht die ook is! We vliegen elkaar in de armen, terwijl onze dochter doodleuk verder kijkt hoe Peppa Pig een dagje naar het strand gaat. En nu? Onze ouders weten dat het niet lang meer kan duren voordat we weten of deze poging is gelukt of niet en het liefst willen we het geweldige nieuws natuurlijk van de daken schreeuwen!

We besluiten onze dochter haar ‘grote zus’ shirt aan te doen en stappen in de auto. Precies op dat moment belt de arts uit het LUMC die, net als wij en met het telefoongesprek nog vers in haar geheugen, in lachen uitbarst bij het horen van dit goede nieuws. Het is een bijzonder gesprek dat ik niet snel zal vergeten, net als het gezicht van onze ouders. Prachtig, was het …

 

Verwarring

Ruim twee weken later, op vrijdag 26 februari, mogen we voor een eerste echo naar het ziekenhuis komen. Dit voelt als een soort cadeautje, aangezien de intake bij de verloskundige pas twee weken later zal zijn. Op de echo ziet alles er perfect uit, we zien zelfs al een kloppend hartje! Zo trots als een pauw vertellen we een aantal mensen die van ons traject weten het goede nieuws. Ook de echo tijdens de intake bij de verloskundige ziet er perfect uit en langzaam valt er een klein beetje onzekerheid van onze schouders.

Helaas schept de volgende echo – zo rond de 11 weken – de eerste verwarring. Vanuit het ziekenhuis werd de IUI datum aangehouden en zou de uitgerekende datum 15 oktober zijn. Echter na metingen geeft de echoscopist aan dat de uitgerekende datum 20 of misschien wel 21 oktober is. Een verschil van bijna een week is iets wat volgens mij geen enkele zwangere vrouw wil horen voor die spannende grens van 12 weken. Daarbij kon de echoscopist geen van mijn vragen beantwoorden, waardoor ik haar metingen eerlijk gezegd niet heel serieus kon nemen. Ik was verward, maar de zorgen die ik op dat moment om de baby had vielen nog mee.

Corona

Twee weken later blijkt dat mijn vriend en ik allebei Corona hebben en we moeten in quarantaine. Quarantaine met een peuter die het liefst buiten slaapt is niet mijn hobby, zeker niet als dit valt in de week dat de termijnecho gepland staat. Het afzeggen van je termijnecho is erg vervelend te noemen, het gevoel dat dit kwaad kan voor onze baby is nog veel vervelender. We proberen ons ruim een week lang binnenshuis te vermaken, terwijl de peuter ondertussen tegen de muren op vliegt, maar nog altijd is alles minder erg dan je afvragen of het daarbinnen wel goed gaat en niemand hebben die je gerust kan stellen. Volgens de artsen kan Corona geen kwaad, maar bij mij overheerst de vraag hoeveel ze daar nu werkelijk al over kunnen weten.

Gelukkig neemt de verloskundige onze onzekerheid erg serieus en kan ik de eerste dag na de quarantaine voor een termijnecho terecht. Weer zorgen de metingen voor verwarring, maar nog altijd gaan er geen alarmbellen rinkelen. Protocol blijkt toch dat de IUI datum moet worden aangehouden, wat betekent dat de uitgerekende datum 15 oktober is. Fijn, we zitten nu dus op een termijn van 12+6 en is die enge 12 weken grens gepasseerd. Morgen heb ik een afspraak staan voor de NIPT, even een paar buisjes bloed afgeven om zeker te weten dat alles goed is met ons kleintje. Naïef… ik kan het niet anders noemen.

Verdriet …

Een week later komt het telefoontje waarvan iedere zwangere vrouw hoopt dat ze hem niet krijgt. De uitslag van het onderzoek waarvan ik na al die controles en onduidelijkheid dacht dat het een formaliteit zou zijn. Zo één die je even doet om alles maar uit te kunnen sluiten. Tegen beter weten in had ik weggestopt dat het telefoontje ook nog wel eens allesvernietigend kon zijn …

Leef jij ook mee met Rianne en wil je weten wat ze tijdens het telefoongesprek te horen kreeg? Volg A3 Baby & Kids dan op Instagram of Facebook en blijf op de hoogte. 

Lees meer

Lees hier meer van mijn andere blogs: De weg naar ons tweede wonder, deel 1,  De weg naar ons tweede wonder, deel 2 en De weg naar ons tweede wonder, deel 3.

Over de auteur

Deze blog over “De weg naar ons tweede wonder: verdriet ” is geschreven door Rianne van Mama-Ri

 

Ook schrijven/vloggen voor A3 Baby & Kids?
Heb jij ook een bijzonder, ontroerend, leuk of opvallend verhaal dat je graag met andere mommie’s en mommie’s to be wil delen? Of vind je het leuk om producten baby’s en kinderen te testen en hierover te schrijven of vloggen? Meld je dan aan bij ons marketingteam via info@a3babykids.com en vertel ons in het kort wie je bent.