Ik kan dit zelf wel mama
‘Ik kan dit zelf wel mama’.
De tijd vliegt. Het is cliché, maar als ik naar Bodi kijk, dan weet ik af en toe echt niet waar de tijd gebleven is. Ik weet hoe het kan voelen met een newborn; de minuten kunnen dagen duren, maar de maanden vliegen toch voorbij. De muren kunnen op je afkomen, je wereld is soms enorm klein en anderzijds lijkt het alsof je met je twee keer met je ogen knippert en je kind opeens geen baby meer is, maar een dreumes. Ik kan dit zelf wel mama. Alsof je al die slapeloze nachten opeens vergeten bent, en je kindje opeens veel minder afhankelijk van je is.
Bodi is inmiddels anderhalf jaar oud. Van klein jongetje naar grote dreumes. Letterlijk groot; want Bodi heeft de lengte van zijn vader geerft. Gelukkig maar, want als hij op dat punt op mij had geleken, was hij een klein kaboutertje geworden ;). Daarnaast is Bodi ook een vlotte jongen; hij kroop vrij vlot, ging toen zitten en zette met tien maanden zijn eerste losse stapjes. Daarna is hij fysiek en motorisch hetzelfde tempo blijven volgen. En dat brengt ook weer moeilijkheden met zich mee.
1, 5 jaar
Want hey, mama… Ik ben al anderhalf. Je denkt toch niet dat jij mij nog de trap op hoeft te dragen? Ik loop zelf wel! (Helemaal goed lieverd, een dreumes van dertien kilo de trap op tillen is toch een uitdaging, als je inmiddels acht maanden zwanger bent). Alleen is de trap op gaan nu wel een onderneming die een stuk langer duurt dan normaal. Want als je zelf de trap op kan, kan je ook zelf bepalen dat je even gaat zitten en gaat relaxen. Het leven als dreumes is ook gewoon zwaar!
En dus gebeurt het met regelmaat dat een breed lachende Bodi opeens weer tijdens het klimmen op de trap gaat zitten en zelf de grootste lol heeft. Want hij weet prima dat dit eigenlijk niet de bedoeling is, en dat we op weg zijn naar bed. Maar ja, ik ben anderhalf, dus ik kan dit zelf wel mama. En natuurlijk geniet ik van deze fase. Want hoe tof is het, dat je kleine jongetje opeens weer zulke stappen neemt? Dat hij opeens de trap op en af kan; dat hij de deur opent (niet altijd even handig trouwens) of zelf in de kinderwagen klimt.
Kleine jongens worden groot. En toch zijn ze soms nog kleine jongetjes. Het blijft een wankel evenwicht. Ik geniet van elke stap die hij neemt, en ik geniet er ook van als hij rustig nog even tegen me aanhangt en m’n kleine jongetje is. Iedere fase heeft zo z’n charmes!
Liefs, Petra
Lees meer van Petra:
Lees hier meer van mijn andere blogs: zwanger zijn tijdens corona, part 1, zwanger zijn tijdens corona, part 2, zwanger zijn tijdens corona, part 3. zwanger zijn tijdens corona, part 4, Onze hulpkok
Deze blog over onze Ik kan dit zelf wel mama is geschreven door Petra. – @petraruns
Heb jij ook een super leuk verhaal die je graag met ons wilt delen ?
Wij zijn altijd op zoek naar leuke, goede schrijvers die een blog voor ons willen maken.
Ook zijn wij op zoek naar ouders die product reviews en/of vlogs willen opnemen voor ons.
Wij waarderen dit soort inspanning enorm en hebben daar een leuke actie / presentje tegenover staan.
Meer weten of aanmelden ? stuur ons een mail naar info@a3babykids.com t.a.v. marketing.